Η ανάπτυξη των δέντρων επηρεάζεται από τις αυξομειώσεις της ηλιοφάνειας, της θερμοκρασίας και της υγρασίας, και οι μεταβολές αυτές αποτυπώνονται στους δακτύλιους αύξησης που διακρίνει κανείς αν κόψει κάθετα έναν παλιό κορμό.
Μελέτη που δημοσιεύεται στο κορυφαίο περιοδικό Science εξέτασε 9.000 κομμάτια ξύλου από σύγχρονα δάση και αρχαιολογικές τοποθεσίες (οι αρχαιολόγοι χρησιμοποιούν τους δακτύλιους για τη λεγόμενη δενδροχρονολόγηση)...
«Κοιτάζοντας 2.500 χρόνια προς τα πίσω, υπάρχουν παραδείγματα στα οποία η κλιματική αλλαγή επηρέασε την ανθρώπινη ιστορία» αναφέρει στο δικτυακό τόπο του περιοδικού ο πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης, ο Ουλφ Μπέντγκεν του Ελβετικού Ομοσπονδιακού Ερευνητικού Ινστιτούτου Δασών, Χιονιού και Τοπίου.
Σε πρώτη φάση, η ερευνητική ομάδα αντιστοίχισε τους δακτύλιους σύγχρονων δέντρων με μετεωρολογικές μετρήσεις για τα τελευταία 200 χρόνια. Αυτό τους επέτρεψε να δημιουργήσουν μια βάση αναφοράς ώστε να προχωρήσουν πίσω στο παρελθόν.
Οι μεταβολές της υγρασίας τα τελευταία 2.500 χρόνια υπολογίστηκαν με βάση 7.784 δείγματα δρυός από τη Γαλλία και τη Γερμανία, ενώ οι μεταβολές της θερμοκρασίας από 1.500 δείγματα πεύκου και αγριόπευκου από την Αυστρία.
Η ανάλυση αποκάλυψε ενδιαφέρουσες συσχετίσεις:
Σε περιόδους ευημερίας και κοινωνικής σταθερότητας, ο καιρός ήταν συνήθως καλός. Για παράδειγμα, η άνοδος της Ρώμης από το 300 π.Χ έως το 200 μ.Χ συνοδευόταν από ήπια και βροχερά καλοκαίρια, ιδανικά για τους γεωργούς. Το ίδιο συνέβη με την περίοδο ακμής της μεσαιωνικής Ευρώπης από το 1000 έως το 1200 μ.Χ.
Αντίστοιχα, τα κοινωνικά δεινά φαίνονται να συνδέονται με αναποδιές του κλίματος. Οι παρατεταμένες ξηρασίες του 3ου αιώνα συνέπεσαν για παράδειγμα με πολιτικές αναταραχές και επιθέσεις βαρβάρων κατά της Ρώμης. Το ίδιο συνέβη το διάστημα από το 300 έως το 600 μ.Χ, όταν ξένες φυλές εισέρρευσαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από την ανατολή.
Ένα άλλο παράδειγμα ήταν οι κρύοι χειμώνες και τα υγρά καλοκαίρια που προηγήθηκαν του λιμού και της επιδημίας πανώλης που αποδεκάτισαν τους Ευρωπαίους στις αρχές του 14ου αιώνα.
Εκτός όμως από τη σχέση κλίματος-πολιτισμού, η μελέτη αποκαλύπτει και άλλες ενδιαφέρουσες σχέσεις ανάμεσα στα δέντρα και τον άνθρωπο: σε καιρούς ευημερίας, τα δέντρα που κόβονταν για την ξυλεία τους αυξάνονταν, αφήνοντας πίσω τους περισσότερα δείγματα για μελέτη. Αντίθετα, σε περιόδους παρακμής, όπως η πτώση της Ρώμης, τα δείγματα μειώνονταν δραματικά ή ακόμα και εξαφανίζονταν.
πηγή: tovima.gr
